Rozdział 7

Ross wszedł do sali razem z lekarzem. Doktor wręczył mi wypis ze szpitala i pożegnał się z nami. Brązowooki pomógł mi spakować moje rzeczy do swojego samochodu i pojechaliśmy do domu. Nikt z nas przez całą drogę się nie odezwał. Dojechaliśmy po około 15 minutach. Blondyn zabrał moje rzeczy i przeniósł do domu. Gdy otwierałam mu drzwi, zobaczyłam coś co zrobiło na mnie wielkie wrażenie.
- Niespodzianka ! - krzyknęli wszyscy
Byli tam rodzice, Vanessa, rodzeństwo Ross'a i jego przyjaciel Ratliff. Na stole stał duży, truskawkowy tort, wszędzie latały kolorowe balony.
- To wszystko dla mnie ?  - zapytałam z lekkim niedowierzaniem
- A jak myślisz ? Oczywiście, witaj w domu. - powiedział Ross
- Dziękuje, ale ja przecież tylko wróciłam ze szpitala  - powiedziałam
- Ale tęskniliśmy za Tobą, bo Cię przecież w domu przez tydzień nie było - odpowiedział tata
- Dziękuję ! - krzyknęłam szczęśliwa
- Nie ma za co. A teraz leć się przebrać - powiedziała moja mama
Szybko pobiegłam na górę. Wybrałam z szafy taką sukienkę :

Poszłam do łazienki. przepłukałam twarz, nałożyłam lekki makijaż i ubrałam wcześniej wybrany strój. Wszystko zajęło mi 30 minut. Zeszłam na dół.
Zobaczyłam tam blondaska, trzymającego gitarę. Chłopak uśmiechnął się do mnie i zaczął grać na instrumencie. Zaśpiewał taką piosenkę :

- Ross, ja ... - zaczęłam
Chłopak pokazał, że mam nic nie mówić i mocno mnie przytulił. Ja oczywiście, odwzajemniłam ten gest. Kiedy skończyliśmy się przytulać, brązowooki zapytał :
- Lauro Marano, czy zostaniesz moją dziewczyną ?
Po raz kolejny mocno się w niego wtuliłam. Wszyscy zaczęli nam bić brawo.
Byłam dumna z tego, że jestem dziewczyną blondyna. On mi się rzeczywiście od początku naszej znajomości podobał. Kiedyś, jak się nad tym zastanawiałam, nie otrzymałam odpowiedzi, ale teraz wiem, ze coś do niego czuję.
Gdy skończyli nam bić brawo. Mama spytała :
- Dobra, a teraz kto ma ochotę na tort ?
Oczywiście wszyscy chcieli, ja dostałam jako pierwsza, bo to przecież dla mnie mnie jest te przyjęcie. Zjedliśmy pyszny tort i było wspaniale. Rodzice rozmawiali, a my młodsi ciągle się bawiliśmy.
O 20 : 15 rodzina Lynch i Ellington poszli do swojego domu. Ross jeszcze został.
Poszłam z blondaskiem do mojego królestwa. Usiedliśmy przy fortepianie i zaczęliśmy na nim grać. Ross poprosił, abym pokazała mu moje piosenki, ponieważ zna tylko jedną. Pokazałam mu moje teksty i naprawdę spodobały się mojemu chłopakowi. Jeszcze chwilę je śpiewaliśmy. Kiedy byliśmy już zmęczeni, położyliśmy się na łóżku i wtuleni w siebie zasnęliśmy.



No i napisałam. Moim zdaniem ten rozdział jest jakiś taki dziwny.
Rozdział 8 we wtorek lub środę.
Trochę smuci mnie to, że mam tak mało komentarzy, a to właśnie one zachęcają mnie do pisania. Więc wprowadzam zasadę :
CZYTASZ = KOMENTUJESZ
Pa pa : *